Wij ontvingen een prachtig snertverhaal van een zoon van een deelneemster aan de allereerste WK Snertkoken in Uithuizen 1995.  Met toestemming publiceren we het hierbij:

13 februari 1995.

Beste snert-kommissie,

bij dezen stuur ik u een snertverhaal.
Het betreft de beschrijving van een historische gebeurtenis, die zich naar aanleiding van de snert van Moeke Leeftink in de jaren tachtig heeft afgespeeld in Oldehove, de parel van het Noordelijk Westerkwartier.

Het verhaal is in het gronings opgesteld, want dat leek me wel gepast, aangezien snert toch voornamelijk een groningse specialiteit is, ook al haalt het WK zelfs de landelijke pers met haar internationaal deelnemersveld.

Overigens lijkt het mij aardig om te vermelden, dat de Moeke van dit verhaal zelf ook meedoet aan het WK Snert.
Even de gegevens van deze deelneemster: T. Leeftink-Jongsma, Englumstraat 15, 9883 PC Oldehove.
Mocht dit verhaal in de prijzen vallen, dat is het natuurlijk aardig om juist háár recept naast deze snert-story af te drukken in het te verschijnen Snert-boek.

Helaas ontbreekt mij vooral vanwege de afstand de tijd, om aanstaande vrijdag vanuit het Zeeuws-Vlaamse land af te reizen naar mijn schoonfamilie in Uithuizen om daar op de Grunneger Oavend van de 25 pannen snert te proeven. Da's jammer, want ik was wel benieuwd, of ik 'Moekes Snert' er al proevend en smakend uitgehaald had.

Vandaar mijn welgemeende wens: Staarkte d'r mit!

Hierbij het prachtige verhaal:

MOEKES SNERT

T is al n joar of wat leden. K was doudestieds nog student ien Kam¬pen. Wie haren mit ons dreien n studentenhuusholden, en Jaap, Marten en ik konnen slim goud mit n kanner overweg. Wie leerden doar alle drei veur domie. Begun van dat joar kwam ain van ons op t idee: wie kennen wel ais bie nkanner thuus kieken goan, den wait we geliek, woar anner woont en wel zien ollers bennen. Goud idee, vonnen wie. Ien april zollen wie mit ons dreien noar mien olluu tou, ien Olhoof.

Op n vrijdagmiddag raaisden wie mit ons dreien op duum van Kampen noar Stad, en doar stopte al snel n woagen, mit wel wie mitvoaren konnen noar Olhoof. Dei oavond was t bot gezelleg ien Olhoof. Moar t lekkerste mos nog kommen: moekes overheerlijke snert, wied en zied bekend in Olhoofster kontrainen. Doar begonnen wie zoaterdagsmiddags aan. En t was mie toch lekker! Lepel kon er recht op ien stoan blieven. Wie hemmen ons d'r stènzat ien eten. Ook Jaap en Marten konnen daarde en vairde bord nait aan heur veurbie goan loaten.

Annerdoags was t zundag. s Mörgens gingen wie noar kerk. Jaap en Marten schoven gewoon bie ons ien bank, elk aan n kaant van mie. Mien pa was oller¬ling. Hai haar domie al verteld, dat er dizze keer drei kritische luustero-ars ien kerk zaten, studenten uut Kampen; dat hai mos moar eem goud zien best doun. En eerlieks woar, domie was goud op dreef. Noa zingen en biebellezen hil hai n laang gebed veur vergeven van zunden, veur zaiken ien gemainte en veur n goie kerkdainst.
Moar noast mie kon Jaap nait stilzitten. Hai moakte alsmoar schuvende bewegens. Noa bidden kwam kollekte. Dou dioakens begunden mit ponkje rond te goan, ston Jaap mit n allernoast lelk gezicht op en laip te kerk uut. Zeker eefkes geld hoalen, dochden wie. Moar hai kwam haile dainst nait weer om.
Marten stutte mie aan en zee: "Hai kon wel last van snert had hemmen, want bie mie is t van binnen ook nait hailndal zuver." "Hou dat zo?" zee ik, "da's ja al weer hoast n dag leden." "K wait nait," fluusterde Marten, "moar volgens mie begunt snert nou ien mie te waarken."

Domie was ien tussentied mit preek begund. Je konnen er goud noar luustern. Allineg Marten het van haile preek niks heurd. Hai hil mit aine haand zien buuk vaast, mit annere haand drukde hai bie tieden wat ien zien zied, en noa vief menuten vroug e mie: "Hou laank preekt joen domie?" "Nog n stief ketaaier" zee ik. "O mien laive tied," stende Marten, "hou mou'k dat volhollen? Moar ik blíef zitten, ik gai d'r nait uut onner preek, van mien levensdoagen nait."
K mout zeggen, da'k van rest van preek nait veul meer heurd heb, want haalf¬schaid van tied zat ik mit n schaif oog noar Marten te kieken. T wer van binnen aal slimmer, zo te zain; daarms moakten overuren. T was ain en al zuchten, poesten en stennen, moar nait te haard, want je maggen ien kerk mensen ja nait tot last wezen.
T ging tien menuten goud. "Volhollen jong, fluusterde ik, nog vief menuten!" "Joa, zee Marten, ik blíef zitten!" Moar dei vief menuten het e nait hoald. Op n duur haar e zo'n kraamp ien buuk, dat e nait wis, woar e zien aarms opleggen mos. "K hol t nait laanger, as t er nou nait van onnern uut komt, gait t van boven. Misselijke snert van dien moeke!" En bie dei leste woorden ston er op en laip te kerk uut. Aarme jong, hai was nog nait ien gangpad, of domie zee luud en dudelk "AMEN", en onner begelaidend örgelspel is e deur kerk hin noar achtern banjerd.

Noa òfloop ien kerkeroadskoamer haar domie groot lol. Tegen pa zee e: "Broeder, het was een goede dienst. De één heb ik de kerk uitgebeden, de ander heb ik de kerk uitgepreekt." Moar t hardste hemmen wie thuus lacht. t Was nou wel echt bewezen: moekes snert, doar kon gain evangelie tegen op.

Rufus van Oudegaard